มุมที่ฉันนั่งมองออกไปทุกเช้า
บนเก้าอี้ตัวเดิมที่นั่งทุกวัน
ใครต่อใครเดินผ่านก็ยิ้มให้กัน
ทักและถามทุกข์สุขของฉันอย่างเคย
เช้านี้ฉันไม่อยากทักทายใครเลย
อยากจะค้นคำตอบที่ค้างในใจ
แวดล้อมด้วยคนมากมาย
แต่เพื่อนที่นอนหลับไป
พร้อมฉันทุกค่ำคืน
คือความทุกข์ทน
บนที่นอนหันไปก็เจอแต่เพียง
ความเงียบงันในหัวใจ
ฉันไม่มีใครสักคน
ไม่มีสักคนที่เคียงข้างกัน
คำว่ารักก็เคยได้ยินหลายครั้ง
คำว่าหวังก็เคยผ่านเข้ามาเยือน
แล้วยิ่งนับวันกลับยิ่งลางยิ่งเลือน
เหมือนว่าฉันต้องอยู่ผู้เดียวใช่ไหม
หรือฉันขอคำตอบที่ยากเกินไป
มีบ้างไหมนะคนของฉันจริงจริง
แวดล้อมด้วยคนมากมาย
แต่เพื่อนที่นอนหลับไป
พร้อมฉันทุกค่ำคืน
คือความทุกข์ทน
บนที่นอนหันไปก็เจอแต่เพียง
ความเงียบงันในหัวใจ
ฉันไม่มีใครสักคน
ไม่มีสักคนที่เคียงข้างกัน
คำว่ารักก็เคยได้ยินหลายครั้ง
คำว่าหวังก็เคยผ่านเข้ามาเยือน
แล้วยิ่งนับวันกลับยิ่งลางยิ่งเลือน
เหมือนว่าฉันต้องอยู่ผู้เดียวใช่ไหม
หรือฉันขอคำตอบที่ยากเกินไป
มีบ้างไหมนะคนของฉันจริงจริง